|
|
Πολλοί ρωτάνε γιατί «δεν γράφω γι’ αυτοκίνητα». Τι έγινε, λένε. Ξέχασες τη πρώτη σου αγάπη; Οφείλω μία απάντηση η οποία, μπορεί μεν να μην αλλάξει τη πορεία του μεσανατολικού, αλλά δικαιολογεί την «αποχή». Κατ’ αρχάς πρέπει να διευκρινίσω πως, εκτός από μία συγκεκριμένη κοπελιά, η πρώτη αγάπη δεν ήταν τ’ αυτοκίνητα αλλά τα αεροπλάνα! Αυτός είναι ο λόγος που, πρώτα έμαθα να πετάω (ανεμόπτερα στα 16) και μετά να οδηγώ. Απόδειξη και το 6σέλιδο άρθρο στο Big Fish για μία ακόμα πτήση με F16, αυτή τη φορά με Block 52+ της 343Μ της 115 Πτέρυγας.
Η ενασχόλησή με τον αέρα και κάθε μορφή πετομηχανής (ανεμόπτερα, αεροπλάνα, ελικόπτερα) συν το γεγονός ότι, από τα 16 ήλπιζα ότι κάτι θα αλλάξει στο τομέα της Γενικής και Πολιτικής Αεροπορίας, μου προσέδωσε το χαρακτηρισμό του αιθεροβάμονος. Οι δεκαετίες πέρασαν και, με λύπη διαπίστωσα αυτό που, η πλειονότητα των Ελλήνων διαπιστώνει καθημερινά: κάθε πέρυσι και καλύτερα.
Όπως έγραψα προ καιρού σε δύο σημειώματα στο «1ο ΘΕΜΑ» η Γενική Αεροπορία βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο πριν το θάνατο ενώ η Πολιτική (που μέχρι πρότινος εκφράζονταν από τον «εθνικό μας αερομεταφορέα» την Ολυμπιακή, διατηρείται στο νεκροτομείο. Το ίδιο συνέβη και με τα’ αυτοκίνητα. Ενώ δηλαδή όταν ξεκίνησα την δημοσιογραφία ήλπιζα, ότι στις δεκαετίες που έρχονται, η Ελλάδα, εκτός από να δανείζεται από τις ξένες τράπεζες για να αγοράσει αυτοκίνητα από όλες τις χώρες και τις φυλές του Ισραήλ, θα αποκτούσε μία υποτυπώδη έστω βιομηχανική βάση (για να φτιάξει, έστω, ζαντολάστιχα, υαλοκαθαριστήρες, καθίσματα ή μπετούγιες) όχι μόνο δεν το κατάφερε αλλά δολοφόνησε εν ψυχρώ κάθε δημιουργική προσπάθεια. Άνθρωποι με όνομα και επώνυμο (που κυκλοφορούν ελεύθεροι με τα σκάφη τους στο Αιγαίο), κυνήγησαν λυσσασμένα (ακόμα και με μηνύσεις) όποιον κακομοίρη τολμούσε να φτιάξει κάτι στη Χαρτόβια. Το αποτέλεσμα είναι να γεμίσουν οι δρόμοι και οι ρούγες με «μερσεντε», «μπεμβέ», «ρειτζρόβερ» και «καγιέ» για να μην αναφερθώ, μέρες που ’ναι, στη θητεία μου στο Δήμο Αθηναίων και στη πρότασή μου να φτιάξουμε μικρά ανατρεπόμενα απορριμματοφόρα στην Ελλάδα, πρόταση που δεν συζητήθηκε καν αφού ήταν πιο βολικό (και προσοδοφόρο) να τα εισάγουμε απ’ την Ιταλία.
Αν ήδη έχετε «χαθεί» δεν έχετε άδικο. Αυτό που, τελικά, θέλει να πω είναι ότι, ο ποιητής «δεν γράφει γι’ αυτοκίνητα» γιατί τα έχει πάρει στο κρανία από το γεγονός ότι η Χαρτόβια έχει περισσότερες «μερσεντέ» ανά κάτοικο από την Γερμανία και την Ελβετία πράγμα που σημαίνει ότι το παράξενο αυτό κράτος που κείται στο μαλακό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ηπείρου (μα εντελώς στο υπογάστριο), διαθέτει όλα τα euro που κερδίζει από (μαύρες) οικονομικές δραστηριότητες για να στηρίξει τους εργαζόμενους στο Kraoutglugehussen, στο Aaalmo ή στο Nakasima αντί τους εργάτες στη Πάτρα, στο Βόλο και στη Θεσσαλονίκη.
Θα πείτε…. Τόσο σύνθετα; Και θα απαντήσω πως ναι, τόσο. Κι’ αυτό διότι όταν, λόγω επαγγέλματος, οδηγώ Mercedes, Porsche, BMW ή Range Rover είμαι «άρχοντας» ενώ, όταν οδηγώ φιατάκι είμαι αποτυχημένος. Ένας ακόμα λόγος που «δεν γράφω γι’ αυτοκίνητα» είναι ο κυριούλης (του Χρηματιστηρίου) με την Carrera 4 που είδα πριν καιρό στο Μαρκόπουλο. Αφού έφαγε τις μπριζόλες του στο Ρεμπούσκο (μη πάτε έγινε πολυκατοικία) κάθισε στη θέση του οδηγού και προσπάθησε να ξεκινήσει. Επειδή όμως δεν ήξερε τι είναι και πως λειτουργεί το tiptronic (ελάχιστοι ξέρουν) ξεκίνησε πηδώντας σαν αυστραλιανό πρόβατο (αν δεν τα έχετε δει χάνετε). Η σκέψη και μόνο ότι, μετά από τον κυριούλη και τη ξανθιά (με μαύρες ρίζες) θα μπορούσα να ξεκινήσω εγώ με τη δική μου Carrera με έκανε να μην αγοράσω ποτέ το αυτοκίνητο που «αγαπώ» και «εκτιμώ» για τη τεχνολογική του αρτιότητα και πρωτοπορία.
Υπάρχουν ακόμα πολλοί λόγοι που δεν θέλω (πλέον) να «γράφω γι’ αυτοκίνητα» αλλά ο χώρος δεν αρκεί γι’ αυτό περισσότερα την άλλη εβδομάδα._Κ.Κ
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
