|
|
Η εικόνα στα «επείγοντα» του δημόσιου νοσοκομείου συνηθισμένη. Κάθε ηλικίας άνθρωποι να περιμένουν το γιατρό άλλοι σε φορεία, με το χρώμα του θανάτου στο πρόσωπό τους άλλοι, νεότεροι, στα καροτσάκια με τραύματα από τροχαία, καυγάδες ή ατυχήματα λόγω της γνωστής νεοελληνικής «αμπλαούμπλας» στο χειρισμό κάθε λογής μηχανημάτων. Ο αέρας είναι βαρύς από τη μυρουδιά των αντισηπτικών, του ιδρώτα και του βαρκάρη που περιμένει να περάσει τους πελάτες του στην άλλη όχθη του Αχέροντα. Η περιπέτεια με την υγεία δύο συγγενών πρώτου βαθμού με έφερε σε στενή επαφή με το δημόσιο σύστημα υγείας για το οποίο θέλω να αφιερώσω το «Επί Παντός» γράφοντας όχι σαν δημοσιογράφος αλλά, σαν απλός πολίτης.
Ο συγγενής μεταφέρθηκε σε κακή κατάσταση λόγω της επάρατου στο Ιπποκράτειο στις 9 το βράδυ Κυριακής. Το νοσοκομείο εφημέρευε με αποτέλεσμα να εκτυλίσσονται εικόνες που περιέγραψα στην αρχή. Στάθηκα σε μία γωνία παρακολουθώντας γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Κανείς δεν γνώριζε την ιδιότητά μου άρα, αυτά που έβλεπα αυτά ήταν. Τι έβλέπα; Την υπεράνθρωπη προσπάθειά τους να τα «βγάλουν πέρα» που μου θύμισε εγγλέζικο νοσοκομείο της δεκαετίας του ’70 τότε που το Εθνικό Σύστημα Υγείας λειτουργούσε στη γηραιά Αλβιόνα. Νέοι και όχι τόσο γιατροί, νοσηλευτές, και τραυματιοφορείς έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να αντεπεξέλθουν στη πίεση. Μια ομάδα γιατρών της πανεπιστημιακής κλινικής φρόντισε τη συγγενή μου. Χωρίς καθυστέρησε χορήγησαν τις πρώτες βοήθειες, και την έβαλαν σε αίθουσα με πέντε άλλες κυρίες. Για τρεις ώρες και χωρίς κανείς να γνωρίζει την ιδιότητά μου παρακολούθησα τον τρόπο που περιέθαλπαν τους ασθενείς που εκτός από άψογος, ήταν ανθρώπινος. Το ενδιαφέρον του ιατρικού προσωπικού ήταν αληθινό το ίδιο και τα θερμά λόγια που απηύθυναν στους υπερήλικες που περίμεναν τη σειρά τους.
Την επομένη η συγγενής μου μεταφέρθηκε στο 4ο όροφο της πανεπιστημιακής κλινικής και οι ευχάριστες εκπλήξεις συνεχίστηκαν μέχρι σήμερα που βρίσκεται στη πιο κρίσιμη φάση της υγείας της. Επισκέπτομαι το νοσοκομείο δύο με τρεις φορές την ημέρα και αυτό που συναντάω είναι: άριστο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό χαμένο σε ένα διάτρητο, βαριά άρρωστο στις υποδομές σύστημα υγείας. Πολύ καλοί γιατροί σε ένα κτίριο που, καταρρέει από την έλλειψη συντήρησης και υποδομών. Δύο παραδείγματα: α. ο καζανάκι του θαλάμου 3 του 4ου τρέχει τρεις μήνες αλλά ο υδραυλικός δεν το βλέπει ή δεν το φτιάχνει, β. το ασανσέρ που μεταφέρει επισκέπτες και ασθενείς, δεν έχει εξαερισμό γ. οι τοίχοι θέλουν βάψιμο δ. η απορροή του συστήματος κλιματισμού έχει δημιουργήσει λειχήνες στην αυλή δ. οι διάδρομοι μυρίζουν «φαγιά» από τα μαγειρεία και άλλα. Όμως είναι τα άλλα που κάνουν το ΕΣΥ να πάσχει και να αναγκάζει το ιατρικό προσωπικό να ψάχνει για (άλλη) δουλειά ή για μη σύννομους τρόπους προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Κάποιος θα πει ότι το «Ιπποκράτειο» είναι ένα παλιό νοσοκομείο και είναι λογικό να χρειάζεται περισσότερη συντήρηση που δεν είναι πάντα εύκολη στον δημόσιο τομέα με τους διαγωνισμούς, και τους εργολάβους και θα έχει δίκιο. Όμως η Ελλάδα είναι γεμάτη καινούρια νοσοκομεία. Ακόμα και οι πλέον αδιάφοροι θα έχουν παρατηρήσει ότι, εκτός από δικηγόρους και νόμους η Ελλάδα «παράγει» …νοσοκομεία!
Αν ξεκινήσετε με το αυτοκίνητό σας από την Καλαμάτα για να πάτε στην Πάτρα στο δρόμο θα συναντήσετε πέντε: Νομαρχιακό Νοσοκομείο Καλαμάτας, Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κυπαρισσίας, Ν.Ν. Κρεσταίνων, Ν.Ν Πύργου (νεότευκτο), Ν.Ν. Αμαλιάδος, και τα δύο μεγάλα της Πάτρας! Σύνολο 7 (επτά) για μια απόσταση 230 χλμ και για συνολικό πληθυσμό περίπου 600,000-700,00 κατοίκων! Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δεν έχουμε συμπεριλάβει τα Κέντρα Υγείας των περιοχών πού είναι τουλάχιστον τέσσερα. Αν λοιπόν -χτύπα ξύλο- ένας άνθρωπος έχει ένα σοβαρό ατύχημα, το πιθανότερο είναι να καταλήξει, μετά από πολύ χαμένο χρόνο λόγω των ελλείψεων που υπάρχουν στις διακομιδές, στο προσωπικό, και στην υποδομή στα παραπάνω νοσοκομεία και στη παντελή έλλειψη συντονισμού σε ένα από τα δύο μεγάλα νοσοκομεία της …Πάτρας ενώ υπάρχουν επτά (7) νοσοκομεία σε μία διαδρομή 230 χλμ!
Αν υπήρχαν λιγότερα νοσοκομεία που, συνολικά, θα απασχολούσαν τον ίδιο αριθμό ατόμων (καλύτερα επανδρωμένα) και αν λειτουργούσε ένα πιο οργανωμένο σύστημα διακομιδών σε λιγότερα νοσοκομεία-στόχους, ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα είχε καλύτερη τύχη. Δε χρειάζεται να πω ότι το ίδιο συμβαίνει για πάρα πολλά περιστατικά και όχι μόνο ατυχήματα σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
