|
|
Καθαρή Δευτέρα και μάταια προσπαθώ να γράψω αυτό το κομμάτι. Δίπλα μου οι εφημερίδες του σαββατοκύριακου, γεμάτα ειδήσεις απ’ την Ελλάδα και το κόσμο. Ο παράδεισος του δημοσιογράφου που γράφει σε εφημερίδα στην οποία είναι ελεύθερος να γράψει ότι θέλει χωρίς να κινδυνεύει με απόλυση (όπως έγινε με τον γράφοντα δύο φορές στο παρελθόν και, πρόσφατα, με τον Θ.Α.). Τι είναι αυτό που με σταματάει; Κοιτώντας πίσω στα 48 χρόνια που έχω στο επάγγελμα βλέπω ότι, εκτός από την υπόθεση Κοσκωτά, το παραδικαστικό και τα «φρουτάκια» όλες οι αποκαλύψεις ή και προτάσεις που έχουν γίνει από δημοσιογράφους κατάληξαν στο καλάθι των αχρήστων. Επειδή δε διακρίθηκα στην ερευνητική δημοσιογραφία είναι φυσικό «να μη δικαιούμαι δια να ομιλώ» για την απώλεια 60 δισεκατομμυρίων ευρώ από τα τρία ΚΠΣ ή τις «ατασθαλίες» στο Πάντειο που είχαν σαν αποτέλεσμα από το ταμείο του ιδρύματος να λείπουν 8 εκατομμύρια ευρώ. Δικαιούμαι όμως να ομιλώ για θέματα της ειδικότητάς μου όπως ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, τα τροχαία, τα αεροπορικά δυστυχήματα, το κυκλοφοριακό και τις αντιρρυπαντικές τεχνολογίες. Μια επίσκεψη στο www.kavathas.gr θα αποκαλύψει περισσότερα από 5.000(;) κείμενα ή, σε όγκο πληροφορίας, πάνω από 12,5μεγάβυτα. Και τώρα φτάνουμε στην αιτία.
Ούτε μία από τις προτάσεις που έκανα ή υπέβαλα στο γκουβέρνο δεν έγινε δεκτή ή, έστω, εισακούστηκε.
Αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα α. είμαι άσχετος β. άσχετες είναι οι υπηρεσίες. Συμβαίνει το δεύτερο. Ότι και να πει ή γράψει ο δημοσιογράφος δε γίνεται κατανοητό ή, αν γίνει, μικρά και μεγάλα συμφέροντα, συντεχνίες, λαδώματα, εξόφληση κομματικών γραμματίων κλπ) δεν επιτρέπουν, ακόμα και στους πλέον δεκτικούς αρμόδιους, να κάνουν τίποτα.
Θέλετε μερικά (πρόσφατα) παραδείγματα; Χρόνια προτείνω (στο Δήμο Αθηναίων και στα κείμενα στην εφημερίδα και στους 4Τ) να μελετηθεί (και αν αποδειχθεί σωστή εφαρμοστεί) η λύση του υπέργειου σιδηροδρόμου μονής τροχιάς (monorail) αντί των επίγειων μέσων. Από το 1990 λεω και γράφω ότι τα υπέργεια τρένα χρησιμοποιούνται από το Τόκιο και την Οσάκα μέχρι το Σίδνει και τη Κουάλα Λουμπούρ επειδή κυκλοφορούν στις νησίδες των μεγάλων αρτηριών, με υψηλές τραχύτητες, δεν «μπερδεύονται» με την επίγεια κυκλοφορία, δε κόβουν σε 50 κομμάτια τη πόλη και είναι κατά 40% φθηνότερα απ’ ότι το τραμ ή ο υπόγειος. Η πρόταση απορρίφθηκε επειδή κάποιοι διέγνωσαν ότι ο υπέργειος σιδησρόδρομος μονής τροχιάς «προσβάλει βάναυσα την αισθητική ». Όταν, πρόσφατα, τόλμησα να ρωτήσω αν η αισθητική δεν προσβάλλεται από τους χιλιάδες στύλους, τα δεκάδες χιλιόμετρα καλωδίων και το τεμαχισμό της πόλης από τις γραμμές του τραμ-σαλίγκαρου δε πήρα απάντηση προφανώς επειδή η «υπογειοποίηση» είναι ...αποδοτικότερη!
Ένα άλλο θέμα για το οποίο επίσης έχω εισπράξει απόλυτη περιφρόνηση (και ύβρεις από άσχετους) είναι εκείνο της εκπαίδευσης των υποψήφιων οδηγών. Για περισσότερα από 30 χρόνια λεω ότι πρέπει να γίνουν ειδικά Κέντρα Οδικής Ασφάλειας στα οποία θα εκπαιδεύονται οι υποψήφιοι εκπαιδευτές οδηγών και οδηγοί από ανθρώπους που διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις κατέχουν τη «τέχνη» της οδήγησης και όχι από τον κάθε κομπογιαννίτη που δε ξέρει να ...οδηγεί! Αν ο ισχυρισμός φαντάζει απίστευτος και για να γελάσει ο κάθε πικραμένος, προκαλώ τον οποιονδήποτε αμφιβάλει να περάσει τις δοκιμασίες που θα τον υποβάλουν πραγματικοί ειδικοί
Τη σιωπή εισέπραξα όταν, πριν χρόνια, εξέθεσα τους αληθινούς λόγους της μεταφοράς του αεροδρομίου από το Ελληνικό στα Σπάτα. Η απόφαση δεν είχε σχέση με την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά με το φαγοπότι που περίμενε εκείνους που το σκαρφίστηκαν. Οι μελετητές είχαν προτείνει την επέκταση των αεροδιαδρόμων του Ελληνικού στη θάλασσα ώστε, οι περιοχές κατοικίας να απαλλάσσονταν από τον θόρυβο. Το σχέδιο πρόβλεπε ακόμα τη μεταφορά όλων των μαρίνων στο Τ που θα δημιουργούσαν οι δύο διάδρομοι, που θα «έτρεχαν» σε γωνία 20-30 μοιρών με την ακτογραμμή. Τα σκάφη θα «έδεναν» εκεί σε απόλυτα ελεγχόμενες συνθήκες υγιεινής, ακριβώς επειδή όλα θα γίνονταν με τη τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Όμως, το «φαί» από τα χωματουργικά και τις αποζημιώσεις της γης καθώς και η τυχάρπαστη «ανάπτυξη» της κοιλάδας των Μεσογείων σίγασαν τη φωνή των μελετητών -και της λογικής που πίστευε στη θεωρία της ελάχιστης καταστροφής που λεει ότι αν ήδη έχεις υποβαθμίσει μία περιοχή δεν καταστρέφεις μία άλλη για να μεταφέρεις εκεί τη δραστηριότητα αλλά εφαρμόζεις τους νόμους στη πρώτη αφήνοντας ήσυχη την άλλη (στη περίπτωση του αεροδρομίου τα Μεσόγεια)
Χρόνια γράφω για το έγκλημα που ετοιμάζεται για τα «βασιλικά κτήματα» και το αεροδρόμιο Τατοίου. Ήδη υπογράφτηκαν τα πρώτα διατάγματα για την «αξιοποίηση» του δάσους. Σε λίγους μήνες σειρά θα έχει το αεροδρόμιο, Δε θα περάσει καιρός και αυτή η περιοχή πρασίνου θα ακολουθήσει τη τύχη του Ελληνικού. Θα γίνει τόπος κατοικίας λεφτάδων και θα γεμίσει νυχτερινά κέντρα, φαστφουντάδικα, μπαρ και καφετέριες.
Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την επέλαση της κιτσαρίας με τη παρουσίαση από τα κανάλια «εθίμων» που η «αρχή τους χάνεται στα χρόνια της τουρκοκρατίας» με έκανε να κοιτάω τη λευκή οθόνη και να μη γράφω λέξη μέχρι που τέλειωσα αυτό το κομμάτι._Κ.Κ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
