Το ερώτημα με βασανίζει από τη τρυφερή ηλικία των 9 ετών. Το θέτω υπ’ όψη των αναγνωστών μήπως κάποιος με βοηθήσει να απαλλαγώ από τις μονομανίες και τα κοινωνικά και άλλα συμπλέγματα που κουβαλάω και δε μ’ αφήνουν να απολαύσω το Κοχίμπα μου. Κάποιοι λένε ότι η ευτυχία βρίσκεται στα υλικά αγαθά. Άλλοι, στις ενασχολήσεις του πνεύματος και στη τέχνη. Μερικοί, στο άκουσμα βισσοβανδήδων. Για μένα, η ευτυχία βρίσκεται στην αναμονή. Με την πάροδο των ετών διαπιστώνω ότι πέρασα τη ζωή μου περιμένοντας να έλθει η ημέρα... Και εδώ μένω γιατί δε ξέρω τι περιμένω! Ευτυχία είναι, λεω, να οδηγείς ένα γρήγορο αυτοκίνητο σε ένα δρόμο που δεν ισιώνει πουθενά. Μια και το επάγγελμά μου επιτρέπει να οδηγώ όλους τους τύπους των αυτοκινήτων σκέφτηκα ότι ευτυχία είναι να οδηγείς Φόρμουλα 1 στο σιρκουί του Πολ Ρικάρ. Στο τέλος του 3ου γύρου με μία F1 των 650 ίππων έχασα το ενδιαφέρον μου και σκέφτηκα πως αυτό δεν είναι ευτυχία. Πολύ πριν απ’ αυτό είχα αποφασίσει πως η ευτυχία βρίσκεται στον ουρανό γι’ αυτό άρχισα να πετάω με ανεμόπτερα και αεροπλάνα. Έκανα το πρώτο μου solo στη «τρυφερή» ηλικία των 16 ετών και 6 μηνών και, παρά το γεγονός ότι, από τότε έχω πετάξει με ότι πετάει (από Tiger Moth, Harvard και Stearman μέχρι Mirage 2000, F16, Mig 25 και Su30) η ευτυχία εξακολουθεί να διαφεύγει. Μη μπορώντας να αντιμετωπίσω την (χορτασμένη μου) πραγματικότητα σκέφτηκα μήπως πρέπει να αναζητήσω την ευτυχία σε πιο γήινες καταστάσεις όπως την επαγγελματική και οικονομική καταξίωση, τις κοινωνικές συναναστροφές ίσως και μία εγγραφή στο Profitia Tsakali Club. Αφού, είπα, είσαι ανίκανος να την ανακαλύψεις στη γη και στον ουρανό ίσως τη βρεις σε ένα branch, ένα ντινέ ή σε ένα πάρτι στη Μύκονο. Ω της καταστροφής όμως αφού όταν με κάλεσαν στο γάμο θυγατέρας (νεό)πλουτου πατρός, ήλθα αντιμέτωπος με 30 Καρέρα, τρία Χάμερ ΙΙ και 126 Καγιέν αφήστε που μύρισα τον καπνό από 320 Κοχίμπα και έπεσα (πάλι) σε (βαθιά) κατάθλιψη. Μετά από προσπάθειες που κράτησαν 40 χρόνια κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ευτυχία δε βρίσκεται στα μεγάλα και τα σημαντικά, αλλά στα μικρά και καθημερινά. Ανακάλυψα (το ήξερα αλλά δε το ομολογούσα) ότι ευτυχία είναι η ώρα της δύσης το καλοκαίρι στην ανατολική Αττική (πριν γίνει τσιμέντο), τα ξενύχτια στην εφημερίδα και στο περιοδικό, οι αποκλειστικότητες, το χαμόγελο ενός αναγνώστη... Κοιτώντας πίσω βλέπω ότι ευτυχία ήταν η πρώτη βόλτα με ποδήλατο, το πρώτο νοικιάρικο «μηχανάκι», και οι βόλτες στο Φάληρο με μοτοσικλέτες Zundapp και BMW με καλάθι. Ευτυχία ήταν το πρώτο μου solo και, σε πείσμα όσων έγραψα πιο πάνω, όλες οι πτήσεις που έχω κάνει από το 1957 μέχρι σήμερα με κάθε είδους ιπτάμενη μηχανή. Ευτυχία ήταν τα 2.5 Μαχ με Mirage 2000, ο ελιγμός mirror σε ένα διθέσιο Northrop F-5B, η μηδενική ταχύτητα με ένα F-4 «Φάντομ», η 3ωρη πτήση στα 100 πόδια πάνω από το Αιγαίο μία μέρα που φυσούσαν άνεμοι 12 μποφόρ, η θέα της γης από ύψος 27 χιλιομέτρων και ο ελιγμός cobra που έκανα (δύο φορές) σε ένα Su30. Η πτήση με το MiG-25 στα όρια του διαστήματος με πήγε (κυριολεκτικά) στον έβδομο ουρανό. Με πλήρη αίσθηση της ματαιότητας (και του χιούμορ) για την πρόταση που ακολουθεί, θα σας πω ότι, πρέπει να είμαι ο μοναδικός Έλληνας που πήγε τόσο ψηλά και κινήθηκε τόσο γρήγορα (σε ύψος 82.000 ποδών/27,3 χλμ. Και ταχύτητα 2,5 Mach/2.500 χ.α.ώ.). Αναρωτιέμαι αν αυτό με βάζει στο βιβλίο Γκίνες... Πολλοί θα πουν (και έχουν δίκιο) ότι τα προηγούμενα δεν είναι παρά φαντασιώσεις ενός χορτάτου που έχει τη τύχη να ζει στην υπ’ αριθμόν 1 μεταπρατική κοινωνία του αναπτυγμένου κόσμου και έχουν δίκιο. Ποιος πεινασμένος στη Ρουάντα ενδιαφέρεται αν ο Καββαθάς πέταξε με Mig ή οδήγησε F1; Ουδείς! Όμως είμαι/είμαστε τυχεροί. Ζούμε σε ένα τόπο που μας επιτρέπει ν’ ανακαλύπτουμε την «ευτυχία» και σε πράγματα όπως αυτά που ανέφερα. Τελειώνοντας θέλω να προσθέσω ότι σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου που ψήφισαν τα τέρατα του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ευρωβουλή αλλά και τα νέα διαβατήρια με την ευτυχισμένη φωτογραφία που, εκτός από το μήκος του μορίου περιλαμβάνουν και πολλά βιομετρικά, πολιτικά και στρατηγικά δεδομένα, η αρχή της νέας χρονιάς επιβάλλει να είμαι ευτυχής και να περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
