|
|
Σε λιγότερο από μία ώρα από τη πτώση ενός αεροπλάνου ή ελικοπτέρου τα μέλη του χορού του Θεάτρου του (αεροπορικού) Παραλόγου έχουν βγει στα παράθυρα και, φορώντας τις πιο παρδαλές τους στολές εκτοξεύουν τα πορισματά τους επί δικαίων και αδίκων. Κάθε φορά που ένας χειριστής της Πολεμικής ή της Πολιτικής Αεροπορίας κάνει το λάθος να ...σκοτωθεί από μηχανική βλάβη ή, όπως συμβαίνει σε κάθε χώρο που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν μηχανές, από δικό του λάθος, στα κανάλια οι Ερινύες κάνουν πάρτι εξαπολύοντας ύβρεις, κατάρες και πορίσματα. Όταν, πριν χρόνια, ένας καπετάνιος της Σπουϊσέρ έβγαλε (με δικό του λάθος) ένα Μπόινγκ 747 εκτός διαδρόμου στο αεροδρόμιο Ελληνικού ο χορός των ασχέτων βγήκε με πρωτοσέλιδα που έλεγαν ότι, το ατύχημα είχε σαν αποτέλεσμα «να χυθούν στην ατμόσφαιρα 700 κιλά ραδιενέργειας» (το αεροπλάνο μετέφερε ακτινογραφικά μηχανήματα). Όταν, αργότερα, λόγω της ανικανότητας ή «τσιφτιάς» ενός χειριστή σκοτώνονται 7 άτομα δε φταιει αυτός ο ίδιος αυτοπροσώπως αλλά ο κατασκευαστής, η συντήρηση, η παλαιότητα, ο κακός μας ο καιρός, ο Αλί Πασάς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κακή κατασκευή, συντήρηση, και παλαιότητα δεν γίνονται (συχνά) αιτίες ατυχημάτων.
Και τώρα στο «ζουμί». Στο ερώτημα που, ο μικρομεσαίων προσδοκιών και απαιτήσεων «γίγαντας λαός» αδυνατεί να απαντήσει. Πως αντιμετωπίζουμε τη θυσία (γιατί περί θυσίας πρόκειται) όταν 2, 4, 44 χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας εξαντλούν τα όρια και τα όρια του αεροπλάνου τους για να υπερασπιστούν αυτό που, παλιά, αποκαλούσαμε εθνικό εναέριο χώρο; Η απάντηση βρίσκεται στα «παράθυρα» της τηλεόρασης και στα πρωτοσέλιδα ορισμένων εφημερίδων. Η μία ομάδα λυσσομανάει επειδή η πτώση του F4 κατάστρεψε το σπίτι του κυρ Βαγγέλη. Η άλλη επειδή κλαιει η χαροκαμένη μάνα και η Τρίτη επειδή τα (όποια) ελικόπτερα είναι «φέρετρα». Ελάχιστοι, αν όχι κανείς δε λεει ότι οι τέσσερις χειριστές θυσιάστηκαν επειδή φυλάνε Θερμοπύλες ...για να μπορούν οι εθνικοί βάγγοι να κυκλοφορούν ελεύθερα με τις «μερσεντέ» τους.
Από πάθος, τρέλα, τύχη ή απόφαση δεν έχει σημασία πέρασα τη μισή μου ζωή πετώντας. Δε θυμάμαι πότε άρχισα την εκπαίδευση. Θυμάμαι όμως πότε πέταξα πρώτη φορά solo. Το 1957, με ένα ανεμόπτερο που είχε φτιαχτεί το ...1930! Η πρώτη πτήση solo είναι σαν τη πρώτη αγάπη, το πρώτο φιλί, το πρώτο πήδημα. Δε τη ξεχνάς μέχρι να πεθάνεις. Από τότε δε σταμάτησα να πετάω. Με κάθε τύπο. Ανεμόπτερο, αεροπλάνο, ελικόπτερο. Από Tiger Moth μέχρι Mirage 2000, F16, Mig 25 και SU30. Έχω πάει γρηγορότερα, ταχύτερα και ψηλότερα από κάθε άλλο Έλληνα πολίτη και τις περισσότερες πτήσεις τις έκανα σε (ή με) μαχητικά της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, σε αποστολές που οι χειριστές έκαναν το παν για να μου «βγάλουν το λάδι».
Θυμάμαι κάθε λεπτό από τη κάθε πτήση. Το Αιγαίο να αφρίζει με ανέμους 12 μποφόρ και εμείς να πετάμε στα 30 μέτρα πάνω απ τη θάλασσα για να μη μας «δουν» τα ραντάρ της «φίλης και συμμάχου» στο ΝΑΤΟ. Θυμάμαι τον Γιώργο Βόρρη (που τώρα είναι διοικητής στο μουσείο της Π.Α. στο Τατόι, να προσπαθεί να απαλλαγεί από μια φωτιστική βόμβα που δεεν έλεγε να απαγκιστρώσει πριν προσγειώσει το Α7 στο αεροδρόμιο της Σούδας. Με μια καταιγίδα-τέρας να έχει κολλήσει στην ουρά μας και να μην αφήνει το Corsair να ακουμπίσει τους τροχούς του στο διάδρομο.
Θυμάμαι τη πτήση με F104 και 340 κόμβους λίγα μέτρα πάνω απ’ τα βουνά της Πελοποννήσου. Ακούω την αναπνοή του Χρυσανθακόπουλου τη στιγμή που με το F16 «τραβούσαμε» 8,9G. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη πτήση με τον Παντελή Μήτσαινα να κάνει barrel roll και mirror με ένα F5B στην Αγχίαλο.
Με τίποτα δε ξεχνάω τη θέα από το πιλοτήριο ενός Mig25 στα 87,500 πόδια ή το που έφτασαν οι σφυγμοί όταν ο εκπαιδευτής μου έκανε τον ελιγμό cobra με ένα Sukhoi 30.
Και αν όλα αυτά δε λένε τίποτα με τίποτα δε ξεχνάω τη γαλήνη και την ευτυχία που αισθάνομαι όταν, με ένα ανεμόπτερο πετάω στον ουρανό της Αττικής πηγαίνοντας από σύννεφο σε σύννεφο χωρίς να ακούω τίποτα άλλο παρά τον ήχο του αέρα και τηn 6η Συμφωνία sτα ακουστικά του ipod.
Γιατί τα λεω; Γιατί οι πραγματικοί αεροπόροι (σε αντίθεση με τους οδηγούς ιπτάμενων λεωφορείων) πετάνε επειδή τους αρέσει, επειδή «τη βρίσκουν», επειδή καυλώνουν με αυτό που κάνουν και όχι επειδή κάποιος υπουργός, πρωθυπουργός, γαλονάς ή υπογαλονάς τους διατάζει ή τους λεει να πετάξουν. Και όλοι, μα απολύτως οι αληθινοί αεροπόροι, όπως όλοι μα απολύτως όλοι οι πραγματικοί οδηγοί αγώνων, αλλά και οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι ερευνητές και οι εξερευνητές ξέρουν ότι αυτό που κάνουν μπορεί, κάποια στιγμή, να τους πάρει ότι πιο πολύτιμο έχουν: τη ζωή!
Μία παράκληση λοιπόν προς όλους όσους προσπαθούν να εξηγήσουν στο πόπολο γιατί χάθηκαν τα «παλικάρια». Τα παλικάρια δε χάθηκαν! Ποτέ δε χάνονται. Απλά έκαναν ένα βήμα πιο πέρα. Ελευθέρωσαν μία ή περισσότερες θέσεις στον ουρανό, στη μάχη, στο εργαστήριο, στο διαστημόπλοιο για να έλθουν οι επόμενοι άγγελοι._Κ.Κ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
