Τα ζεϊμπέκικα, οι κουμπαριές και η «ευρωπαϊκή προοπτική» της Τουρκίας σαν μέσα εξάσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Σαν παλιός συντάκτης του εξωτερικού δελτίου έχω ένα είδος διαστροφής που, όπως ένα-δύο άλλα κουσούρια, θα με συνοδεύει μέχρι να φύγω από τον μάταιο αυτό κόσμο. Δε ξεχνιέται η προσεκτική ανάγνωση των τηλεγραφημάτων (τότε), και των δικτυακών τόπων (αργότερα) στη προσπάθεια να μου ξεφύγει κάποια είδηση και γίνεις ρεζίλι των σκυλιών στη σύσκεψη των 8. Ούτε τα ευλαβικά αρχειοθετημένα άρθρα (σε ψηφιακή μορφή πλέον) που έγραψα για πολλά από τα θέματα που σήμερα βρίσκονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας ξεχνιόνται. Πολύ περισσότερο δεν ξεχνιέται η προσπάθεια εκείνης της γενιάς των δημοσιογράφων, να ψάχνουν μέσα και πίσω απ’ τις γραμμές, να συνδέουν και αξιολογούν τις ειδήσεις και να γράφουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει και όχι εκείνο που επέβαλαν οι πολιτικές της (κάθε) εποχής.
Η θητεία στο «εξωτερικό» τελείωσε το ‘95 αλλά όχι το ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν πρώτα στη περιοχή μας και στο κόσμο. Κι’ αυτό γιατί, πολλά από τα όσα συνέβησαν το τελευταίο καιρό (διάλυση Γιουγκοσλαβίας, ίδρυση προτεκτοράτων, «Μακεδονία» των Σκοπίων, εισβολές στο Κουβέιτ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, ίσως στο Ιράν, μπορεί και στη ...Τουρκία είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του ’70, ίσως και πριν.
Αν κάποιος συνάδελφος έχει σήμερα το πάθος μπορεί εύκολα να διακρίνει τα όσα θα συμβούν στο μέλλον και είναι κρίμα που οι, κάθε λογής ιθύνοντες, δε χρησιμοποιούν τη πείρα και τις γνώσεις των καλών «εξωτερικατζήδων».
Αν αυτό που αποκαλούμε «γλώσσα του σώματος» σημαίνει κάτι θα έλεγα πως, τα τελευταία χρόνια, η ελληνική εξωτερική πολιτική θυμίζει το ζεϊμπέκικο του Γιώργου. Αντί να το χορεύει με αργές, λιτές, μη επιδεχόμενες αντίρρησης κινήσεις θυμίζει αίγα σε οίστρο. Eνα άτσαλο, ασυντόνιστο, αντιαισθητικό χοροπηδητό στο ρυθμό των κλαπατσίμπαλων του γρατζουνάει η μπάντα της «διεθνούς κοινότητας» των Keaton &Rosetti. Πάντα πίστευα ότι, όπως το βαρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο (Κοεμτζή) έτσι και η εξωτερική πολιτική «χορεύεται», σε εμβαδόν ενός τετραγωνικού μέτρου. Όταν βγεις απ’ κύκλο είναι προτιμότερο να πιάσεις δουλειά σε τσίρκο.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί (το 2005 πάλι σε αυτή εδώ τη στήλη) στα δείγματα της ελληνικής πολιτικής απέναντι στη «φίλη και σύμμαχο» στο ΝΑΤΟ, Τουρκία. Δεν θα αναφερθώ στην «εθνοσωτήριο» και το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου, που χάρισε στα καρντάσια τη μισή Κύπρο. Θα θυμίσω μόνο ότι ο πηδηχτός χορός άρχισε με τραγούδια όπως το «Δεν διεκδικούμε-δεν παραδίδουμε σπιθαμή εθνικού εδάφους», «Βυθίσατε το Χόρα», «Αυτή η νύχτα (των Ιμίων) μένει»,
συνεχίστηκε με το ξεφάντωμα με τον «αδελφό» Τζεμ, τη κουμπαριές και, βέβαια το παραισθησιογόνο της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας την οποία όμως, τώρα, δεν θέλουν οι …Βρυξέλες! Το αποτέλεσμα είναι ότι η ελληνίδα ΥΠ. ΕΞ δε ξέρει αν θα πρέπει να χορέψει ζεϊμπέκικο, δημοτικό ή rap.
Και ο λαός; Μάλλον τα έχει χαμένα. Γίνεται συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, τα Σκόπια, τις σχέσεις με την ΕΕ ή τις ΗΠΑ και το ένα κόμμα λέει πως «έχει μία άλλη πολιτική» (χωρίς να την αποκαλύπτει) και το άλλο απαντάει ότι το πρώτο «δεν έχει δικαίωμα δια να ομιλεί». Αντί για τρόπους δράσης, ακούμε κατηγορίες για το ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο ενδοτικός.
Τη στιγμή που το σχέδιο για τη μετατροπή της νότιας Βαλκανικής σε ένα «σετ» αυστηρά ελεγχόμενων προτεκτοράτων βρίσκεται σε εξέλιξη, τη στιγμή που οι ΗΠΑ αποφασίζουν το διαμελισμό της Τουρκίας (τι άλλο μπορεί να σημαίνει ανεξάρτητο Κουρδιστάν άρα διχοτόμηση). Και επειδή η Τουρκία δεν σκοπεύει να χάσει τα πετρέλαια της Μοσούλης και του Κιρκούρκ θα δείτε πως, αν το ανεξαρτητοποιηθεί το Κουρδιστάν, ένα νέο μέτωπο θα ανοίξει στο νότο καθώς η Άγκυρα θα επέμβει και τα αμερικανά θα αντιδράσουν.
Το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα κάνει η Ελλάς (και τι θα πει ο Πρόεδρος Κωστής). Η πτωχή πλην τίμια Ελλάς παρασύρεται από τον τρελό ρυθμό του ζεϊμπέκικου και κάνει δηλώσεις που κάνουν τους Τούρκους στρατηγούς να …τρέμουν από το φόβο τους όπως για παράδειγμα η πρόσφατη που έλεγε πως «η κατάρριψη του ελληνικού F16 δεν συνάδει με την ευρωπαϊκή προοπτική της Άγκυρας»
Για τη περίπτωση που κάποιοι πουν ότι, τα παραπάνω αναδίδουν άρωμα «εθνικισμού» ιδού τα στοιχεία
Από το 1985 μέχρι το 2004, ο αριθμός των παραβιάσεων των κανόνων εθνικής κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών έχει διπλασιασθεί, ο αριθμός των παραβιάσεων του Εθνικού Εναέριου Χώρου έχει τριπλασιαστεί, ο αριθμός των τουρκικών οπλισμένων αεροσκαφών είχε αυξηθεί κατά 22 φορές και ο αριθμός των εμπλοκών έχει υπερτετραπλασιαστεί!
Αν ο ενδόμυχος, και μη δημοσιοποιούμενος σκοπός της πολιτικής που ακολουθούμε είναι ο κατευνασμός, τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι, παρά την παθητικότητα, και την χωρίς ανταλλάγματα στήριξη της «ευρωπαϊκής προοπτικής», η Άγκυρα γίνεται πιο επιθετική και πιο προκλητική.
Τα παραπάνω δείχνουν -λέει ο παλιός «εξωτερικατζής»- ότι η Τουρκία έχει μπει σε ένα σκοτεινό μονοπάτι που οδηγεί στην υιοθέτηση ακραίων πολιτικών απόψεων, την εμφάνιση τάσεων απομονωτισμού και την περαιτέρω σκλήρυνση της στάσης της.
Ποία η λύση; Δε ξέρω αλλά, τι θα λέγατε για ένα (πηδηχτό) ζεϊμπέκικο, ένα βαφτίσι, ένα γάμο, ένα προκάτ χαμόγελο, κάτι βρε αδελφέ που, πραγματικά, να τρίξει τα δόντια της Άγκυρας, ._Κ.Κ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
