Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου. Έχει γραφτεί πριν χρόνια από έναν από τους καλύτερους πιλότους της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας σε ειδικό περιοδικό. Το αναδημοσιεύω (με τις απαραίτητες συντομεύσεις) σαν ελάχιστο φόρο τιμής στους 27 νεκρούς χειριστές των τελευταίων 10 ετών που, σε πείσμα των καιρών, του Σόρος και του Ντα Κάπο, εξακολουθούν να φυλάνε Θερμοπύλες.
Η συνέχεια της πονεμένης ιστορίας της Γενικής Αεροπορίας την επόμενη Κυριακή –με τρεις προϋποθέσεις
α. Ουάσιγκτον και Βρυξέλες δεν θα έχουν ανακοινώσει τα νέα σύνορα της Ελλάδας
β. Δεν θα έχουν αντίρρηση οι θαμώνες του μπιντέ
γ. δεν θα με έχει «διασώσει» τουρκικό σούπερ Πούμα από τα γραφεία της εφημερίδας «Πρώτο ΘΕΜΑ»_Κ.Κ.
«…Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό. Απογειωθήκαμε στις 8:30. δύο οπλισμένα αεοπλάνα για τριήμερη υπηρεσία στο νησί. Ο καιρός μουντός, μόνο για αερομαχία δεν προδιέθετε. Όμως ιδανικός για ναυτιλία. Πετούσαμε απολαμβάνοντας την Εύβοια, την περιοχή νότια από την Σκύρο.
Με ορίζοντα της γκρίζες φιγούρες των νησιών αρχίσαμε να σβουρίζουμε. Έπρεπε να ασκηθούμε στις χαμηλές αναχαιτίσεις.
Λίγο το δροσερό πρωινό, λίγο που αισθανόμουν καλά με τον συγκυβερνήτη, η ώρα πέρασε. Κάθε φορά που εντόπιζε το στόχο ο συγκυβερνήτης μου βογκούσε από τα G καθώς έσφιγγα το αεροπλάνο για να «πάρω την ουρά» του αντιπάλου.
«Πάμε για προσγείωση» λέει ο αρχηγός και αναφέρει στο ραντάρ. Ο ελεγκτής δίνει οδηγίες και εύχεται καλή προσγείωση.
Είμαστε 10 μίλια νοτιοδυτικά από το νησί, με διάθεση για σκυριανό καφέ, όταν ξαφνικά ακούμε να ρωτάει: «Arrow Blue για πόση ώρα έχετε καύσιμο»;
«Για 10 λεπτά»
«ΟΚ Blue 2. Θα πάμε ανατολικά για αναγνώριση στόχου χαμηλής ταχύτητας». Χωρίσαμε από τον αρχηγό που πήγε για προσγείωση.
«Blue 2, πορεία 110, στα 25 ο στόχος». Tα πράγματα σοβάρεψαν. Είχαμε στόχο, είμαστε μόνοι, ο καιρός δεν ήταν καλός, με λίγα καύσιμα. Να τελειώνουμε το ταχύτερο.
Βγήκα στην πορεία χωρίς να επιταχύνω. Προσπαθούσαμε, εγώ με το μάτι και ο συγκυβερνήτης με το ραντάρ, να βρούμε τον στόχο. Μάταια όμως. Κάναμε δύο-τρεις στροφές από τα 300 έως τα 5000 πόδια αλλά τίποτα. Πετούσαμε δυτικά από τα Ψαρά. Πάνω από τα 5000 πόδια ο καιρός ήταν κλειστός. Ο ορεινός όγκος της Χίου και των Ψαρών σκίαζε τη θάλασσα. Σε συνδυασμό με τη νέφωση την έκανε να φαίνεται μαύρη και αφιλόξενη. Μια ματιά στα καύσιμα και παίρνω την απόφαση…
- Σπάθη, ο Blue 2….
- Προβείτε…
- Είστε βέβαιοι ότι υπάρχει στόχος; Δεν έχουμε επαφή
- Απολύτως. 30 δεξιά στα πέντε μίλια.
Στρέφω δεξιά. Τίποτε. Βάζω ισχύ 100%, οριζοντιώνω και τραβάω την κεφαλή. Ανεβαίνω πάνω από τα σύννεφα.
- Να τους βρούμε γιατί στραγγίζουμε...
Κοιτάω τα όργανα. Γύρω μαυρίλα. Το σύννεφο ήταν πολύ πιο πυκνό από όσο νόμιζα. Δεν είχα επιλογές. Αν το απόφευγα θα παρέκαμπτα τη πορεία. Δεν είναι δυνατό να κάνεις ελιγμούς χωρίς να δεις τον στόχο στο ραντάρ…
Γρήγορα φθάσαμε τα 18.000 πόδια. Κάτασπρο μπαμπάκι δεξιά, μαύρες, απειλητικές αναπτύξεις αριστερά όπου οι κορυφές ήταν ψηλότερες. Λογικά, ο στόχος έπρεπε να ήταν πιο ψηλά εκτός και αν ήταν αεροπάνο της Πολιτικής Αεροπορίας που το είχαν περάσει για τουρκικό μαχητικό.
Πριν συνειδητοποιήσω ότι βγαίνω on top, βάζω δέκα μοίρες δεξιά κλήση και κοιτάω έξω. Ήταν σαν να προσπαθείς να δεις κουνούπι πάνω από νερό που βράζει.
Δευτερόλεπτα αργότερα βλέπω, στα πέντε μίλια, τη σιλουέτα ενός F4 να διαγράφει ανοιχτή στροφή.
Πατάω το μπουτόν του ασυρμάτου φωνάζοντας ΤΑLLΥ, που σημαίνει οπτική επαφή με τον στόχο. Επιλέγω μέγιστη ισχύ (afterburner) και στρέφω σκληρά για να τον βάλλω στο κύκλο του σκοπευτικού, που αυτόματα είχε μικρύνει αφού ήδη είχα επιλέξει βλήμα ΑΙΜ –9.
Όλα έγιναν γρήγορα. Ο στόχος ακουμπάει στο κύκλο, το βλήμα νιαουρίζει. «Μυρίστηκε» κυνήγι. Και ξαφνικά ένας τρομακτικός θόρυβος λες και το αεροπλάνο έπεσε σε βράχο. Ταυτόχρονα αριστερά προβάλει μια δεξαμενή, μετά δεύτερη.
Ω ναι! Τα φτερά του F4 Phantom. Η κοιλιά του αεροπλάνου ξεπρόβαλλε από το πουθενά.
Μετά ησυχία. Λες και οι κινητήρες σταμάτησαν. Κουφαθήκαμε; Είμαστε ζωντανοί;
Μηχανικά είχα βγάλει το αεροσκάφος στην ευθεία προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί. Όλα φαίνονταν μια χαρά. Αφήνω το στόχο στη τύχη του. Κοιτάω το αεροπλάνο που χαλαρά έστριβε αντίθετα από μένα λες και δεν τον απασχολούσα, και μάλλον αυτό συνέβαινε αφού το πλήρωμά του θα είχε τα ίδια συναισθήματα με μας. Δεν το περίμεναν….
Κατεβάζω την κεφαλή και με ελάχιστα στοιχεία μπαίνω στα σύννεφα. Αιώνας φάνηκε μέχρι να φθάσω στα 3000 πόδια και να δω τη θάλασσα. Επιταχύνω δειλά και βλέπω ότι το αεροπλάνο μου «ακούει».
Προσγειώθηκα και πήγα για έλεγχο. Μετά από τέτοιο τράνταγμα και τόσο θόρυβο περίμενα να λείπει τουλάχιστον μισό φτερό! Ο Θεός τον αεροπόρων είχε κάνει το θαύμα του. Ο νόμος της αεροδυναμικής, η φύση, μας προστάτεψε. Ήταν απλό. Δύο αεροσκάφη προσεγγίσαμε κοιλιά με κοιλιά. Η άνωση που κρατάει το αεροπλάνο στον αέρα δημιουργείται από το οριακό στρώμα στο κάτω μέρος του αεροσκάφους που είναι και πιο πυκνό και με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτό πάνω από την πτέρυγα. Τα δύο στρώματα συγκρούσθηκαν δημιουργώντας θόρυβο και τράνταγμα. Η υποπίεση μας έφερε κοντά αλλά, ευτυχώς, δεν συγκρουστήκαμε ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Πριν χαράξει ακούω τον τεχνικό...
- Κύριε σμηναγέ κάτι λείπει από το αεροπλάνο!
- Τι λείπει ρε Νίκο.
Δείχνει το πίσω αριστερά Sparrow. Έλειπε ένα πτερύγιο από το βλήμα, επιφάνειας μισού τετραγωνικού μέτρου! Είχαμε απόδειξη ότι πράγματι συγκρουστήκαμε με ένα τουρκικό αεροπλάνο στον αέρα… Εμείς είμαστε τυχεροί. Άλλοι όχι…
Για την αντιγραφή: Κώστας Καββαθάς
'Αλλα 'Αρθρα
|
