|
|
Θυμάμαι τις εικόνες στο CNN. Την Βαγδάτη να φλέγεται, τους ανθρώπους να τρέχουν έντρομοι για να σωθούν από τους ανθρωπιστικούς πυραύλους και τις «έξυπνες» βόμβες. Θυμάμαι τους εκπροσώπους Τύπου που, κάθε βράδυ έδιναν στοιχεία για τον πόλεμο σε δημοσιογράφους που δεν τολμούσαν να υποβάλουν δύσκολες ερωτήσεις αφού ήξεραν πως, αν το έκαναν, η Συμμαχία των Προθύμων (!) θα τους κατέτασσε στον κατάλογο των συμπαθούντων (τον Σαντάμ). Θυμάμαι την σκηνή που, οι «αγανακτισμένοι» πολίτες γκρέμισαν τον ανδριάντα του δικτάτορα απ’ το βάθρο ενώ άλλοι, ακόμα πιο «αγανακτισμένοι», αφηνίαζαν για τις κάμερες που κατέγραφαν την στιγμή. Το Ιράκ είχε απαλλαγεί από τον δικτάτορα. Η δημοκρατία των βασανιστηρίων και των επιθέσεων με χημικά είχε δώσει τη θέση της στην δημοκρατία των πυραύλων cruise, και των βομβών cluster και daisy. Οι ξαναγεννημένοι χριστιανοί του Μπους, οι σοσιαλιστές του Μπλερ, οι νεοφιλελεύθεροι των Μπερλουσκόνι και Αθνάρ και οι πτωχοπρόδρομοι συγγενείς τους σε χώρες-παρίες του «δυτικού κόσμου» (μεταξύ των οποίων και η Τζουτζία) ήταν περισσότεροι σίγουροι ότι, η κοινωνία θα προχωρούσε μεσίστια προς το Μοντέλο Μπιντέ και ο κάθε ιρακινός των βορείων προαστίων (της Τεχεράνης, της Μπάσρα, του Κιρκούρκ) θα ζούσε σε μεζονέτα με τηλεόραση plasma 42’’ και θα πήγαινε πλατεία με Καγιέν turbo, Βιτάρα (Γκραν, με βιντεοκάμερα και GPS) ή Smart Brabus. Για κάποιο λόγο που όλοι οι σκεπτόμενοι μεσογειακοί γνωρίζουν η εξίσωση δεν τους βγήκε. Η δυτικού τύπου δημοκρατία, με τα 30 εκατομμύρια καταγραφικές κάμερες, τα εορτοδάνεια, μετοχοδάνεια, και διακοποοδάνεια, τα mall, τις τράπεζες-ληστές και τα εκατομμύρια τσογλάνια που κατασπαράσσουν σαν ύαινες τα λαφτά του μπαμπά τους δεν τους κάθισε. Εκεί δηλαδή που οι πολιτικοί και στρατηγικοί τους σύμβουλοι πίστευαν πως, πρώτα οι βομβαρδισμοί και μετά μία κυβέρνηση ανδρεικέλων θα έλυνε το πρόβλημα τους βγήκε ένα νέο είδος αντίπαλου που κανείς από τους φωτισμένους αναλυτές δεν είχε φανταστεί: ο άνθρωπος-βόμβα. «Καλέ τι είναι τούτο», αναφώνησαν οι αδελφές (του ελέους) στο βρετανικό Φορειν Όφις. «What the fu%k is that» είπαν οι αντιπρόσωποι του Θεού που συνεδρίαζαν στο Στειτ Ντπάρτμεντ.
«Για όνομα…» ψέλισε η Λούλη Ντιντινολούλη, πρέσβυς Καλής Θελήσεως του Οργανισμού Εξαρτημένων Εθνών στις φίλες της που είχαν συγκεντρωθεί για τσάι και μπιρίμπα. «Πως είναι δυνατόν μία μητέρα δύο παιδιών να ζώνεται εκρηκτικά και να ανατινάσσεται ζωντανή…»
«Τσ, τα, τα δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου» σχολίασαν η Φώφη, η Σόφη, η Βίνι και η Τζίνι κοιτώντας αμήχανα τα Prada και τις Guzzi τους.
Με το πέρασμα του χρόνου τα σχέδια των νεοχριστιανών, των σοσιαλιστών και των νεοφιλελεύθερων για μία βελούδινη βρε αδελφέ μετάβαση από το δικτατορία Σαντάμ στην δημοκρατία Ντόνα Καράν πήραν την κάτω βόλτα. Ο λόγος είναι ότι δεν περνούσε ημέρα που, σε κάποια πόλη ή χωριό του Ιράκ να μην ανατινάσσεται μία ανθρώπινη βόμβα παρασύροντας στον θάνατο από 5 ως 85 αθώους. Οι ανεξάρτητες εφημερίδες και Οργανισμοί γράφουν πως, από την αρχή του πολέμου έχουν χάσει την ζωή τους πάνω από 600.000 ιρακινοί –για να μην αναφερθούμε στους νεκρούς Αφγανούς που ελάχιστοι στην πολιτισμένη Δύση δίνουν σημασία. Ποιος αλήθεια ενδιαφέρεται για ανθρώπους που δεν ξέρουν τι είναι και τι κάνει, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, μία Πόρσε GT3. Οι Αφγανοί όπως και οι Ιρακινοί δεν ζουν με τον δικό μας τρόπο (our way of life που λέει ο Μπλερ) άρα ποιος νοιάζεται αν γίνονται ψητοί από τις βόμβες κλάστερ που, όπως άκουσα πρόσφατα στο BBC οι Άγγλοι στρατηγοί έχουν εντολή να χρησιμοποιούν «προσεκτικά» ώστε, σε κάθε χειρουργικό βομβαρδισμό για να μην καίνε 30 μωρά αλλά μόνο πέντε.
Και εκεί που όλα πήγαιναν ακόρντινγκ του πλαν, εκτός από τους ανθρώπους-βόμβες εμφανίστηκαν και οι insurgents. Τι είναι οι insurgents; Είναι μία νέα κατηγορία μαχητών που δεν πολεμάνε για να ελευθερώσουν τα άγια χώματα της πατρίδας τους από τον κατακτητή (όπως έκαναν οι Έλληνες και οι Γιουγκοσλάβοι όταν πολεμούσαν εναντίον των ναζί και των φασιστών) αλλά Όχι οι μαχητές της αντίστασης, ποτέ οι μαχητές της ελευθερίας
«...Οι εισβολείς δεν πήγαν στο Ιράκ για να αποκαταστήσουν τη ...δημοκρατία ή για να ανακαλύψουν όπλα μαζικής καταστροφής. Πήγαν για να πάρουν το πετρέλαιο, να εγκαταστήσουν τις δικές τους εταιρίες, να πλήξουν τη «γηραιά» Ευρώπη, να απαξιώσουν και να γελοιοποιήσουν τον ΟΗΕ, να επιβάλλουν τη Νέα Τάξη και τη Νέα Πραγματικότητα όπου, όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους ακόμα και αν ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα των ...Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής!...»
Η Αυτοκρατορία επιτίθεται...
ΟΙ σελίδες του Αντιλόγου έφευγαν για το τυπογραφείο όταν, όπως εκατομμύρια άνθρωποι στο πλανήτη, είδα στη τηλεόραση, πρώτα τη κατάρρευση του καθεστώτος Σαντάμ και μετά τη συντριπτική νίκη της «συμμαχίας». Τις λίγες μέρες που απόμεναν μέχρι να παραδώσω το Εν Λευκώ σκεπτόμουν τι να γράψω, αλλά δεν έβρισκα λέξεις για να περιγράψω αυτό που αισθανόμουν και, πολύ φοβάμαι πως, αυτό το κείμενο δεν θα είναι παρά η καταγραφή του αδιεξόδου! Άρχισα περιγράφοντας το φρικτό πρόσωπο του πολέμου... Τα κομμένο πόδια, τα εντόσθια που έβγαιναν απ’ το στομάχι των βομβαρδισμένων δημοσιογράφων, τα τραυματισμένα παιδιά, τους αιχμαλώτους που έτρεμαν, τις τρομοκρατημένες μητέρες.. Τα έκανα delete. Από τη στιγμή που άρχισε αυτός ο άδικος, παράνομος πόλεμος τουλάχιστον ...τρεις χιλιάδες δημοσιογράφοι το είχαν κάνει καλύτερα από μένα. Συνέχισα αναλύοντας τις επιπτώσεις της επιδρομής στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έφτασα μάλιστα μέχρι του σημείου να δω τη «καλή» πλευρά των μελλοντικών επιθέσεων, που μπορεί να είναι η κατάρρευση των αυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων της περιοχής, που εκμεταλλεύονται λαούς και σκοτώνουν με λιθοβολισμό ανύπαντρες μητέρες αλλά, πάλι δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Ποιος θεός, σκέφτηκα, δίνει στην αυτοκρατορία το δικαίωμα να παίζει το ρόλο του θεού; Να κανονίζει ποιος θα ζήσει και πως θα πεθάνει; Αν το παραχωρήσω (το δικαίωμα) στους «φωτισμένους» και στους θρησκόληπτους τότε δεν είμαι σκεπτόμενος και πολιτισμένος πολίτης αλλά οπαδός, ζηλωτής, επικίνδυνος οπαδός, πρόβατο που τρώει ότι του σερβίρουν τα κατευθυνόμενα από δικτατορικά και δήθεν δημοκρατικά καθεστώτα, media. Απ’ όποια πλευρά κι’ αν έβλεπα την εισβολή δεν κατάφερνα να την εξηγήσω παρά μόνο με τους όρους που διάβασα στις περισσότερες ευρωπαϊκές και λίγες αμερικανικές εφημερίδες; Η εισβολή στο Ιράκ δεν έγινε επειδή, όπως έλεγαν επί μήνες, το καθεστώς διέθετε όπλα «μαζικής καταστροφής» ή, για την αποκατάσταση της ...δημοκρατίας αλλά για το πετρέλαιο. Η εισβολή (γιατί αυτό που έγινε στο Ιράκ και αυτό που θα γίνει σε άλλες χώρες κάθε άλλο παρά πόλεμος μπορεί να ονομαστεί) έγινε για να μπορούν οι Η.Π.Α. και οι σύμμαχοί τους (ανάμεσα και η πτωχή πλην τιμία Ελλάς) να κυκλοφορούν για πολλά χρόνια ακόμα φθηνά (για να το θέσω ωμά) τις Μερτσέντες και τις BMW τους. Και αν το παράδειγμα φαντάζει απλοϊκό δεν έχετε παρά να αντικαταστήσετε τη λέξη «μερσεντέ» με τη φράση «δυτικός τρόπος ζωής». Μόλις το κάνετε θα δείτε γιατί η αυτοκρατορία επιτίθεται και, το σημαντικότερο, γιατί τη φανερά, κρυφά ή διακριτικά, ξωπίσω τους τρέχουν όλες οι χώρες της δύσης από εκείνη που ανθεί φαιδρά η πορτοκαλέα μέχρι τις άλλες, του μέχρι πρόσφατα «υπαρχτού» που, μετά τη πτώση του τείχους και τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ απέκτησαν κι’ αυτές «μπεμβέ» και, στην ουσία, «είδαν το φως το αληθινό». Θα πείτε ... Δεν μπορεί η εξήγηση για την επιδρομή να είναι τόσο χυδαία και θα απαντήσω πως είναι! Αν ο καθ’ ένας από ΄μας κλειστεί σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και ρωτήσει τον εαυτό του που θα ήθελε να ζει, στη Δαμασκό υπό το Σαντάμ ή στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη υπό τον Μπλερ και τον Μπους θα επέλεγε το big ben και το big apple και μη μου πείτε ότι δεν είναι έτσι...
Αν ούτως έχουν τα πράγματα σε τι διαφέρουμε από τον Τσένι και τον Αθνάρ; Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το σκέφτομαι τα τελευταία ...30 χρόνια! Σε τι διαφέρει λοιπόν ένας σκεπτόμενος Ιταλός, Ισπανός, Έλληνας, Γάλλος, ακόμα και Γερμανός από ένα προτεστάντη γελαδάρη (Μπους) ή ένα ξαναγεννημένο Σταυροφόρο (Μπλερ), και νυν μέλος της αξέχαστης ομάδας των «Monty Python; Στο ότι, αφελώς ίσως, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στον Λίνκολν και στον Τζέφερσον, στη δημοκρατία που κερδίζεται με τη παιδεία και τους αγώνες και το αίμα των λαών, και και όχι στη «δημοκρατία» που επιβάλλεται με Πάντζερ και Εϊμπραμς, με Τόμαχοκ και με «έξυπνες» βόμβες.
Και πως, τέθηκε από την οθόνη το ερώτημα, αντιμετωπίζονται καθεστώτα σαν εκείνα των Στάλιν, Τσαουσέσκου, Χόνεκερ, Σαντάμ, Σαντάτ και άλλων «φωτισμένων» και ...θεόπεμπτων δικτατόρων που ήταν κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας; Η απάντηση είναι: περιμένεις να καταρρεύσουν όπως θα κατέρρεε και το καθεστώς του Ιράκ μια και μου φαίνεται απίστευτο να μη γνωρίζουν οι ειδικοί του αμερικανικού Πενταγώνου ότι, όπως το άγαλμα του δικτάτορα στη κεντρική πλατεία της Βαγδάτης έτσι και το καθεστώς του ήταν, στη πραγματικότητα ...κούφιο!
Τόσο απλά; Και βέβαια όχι. Οι εισβολείς δεν πήγαν στο Ιράκ για να αποκαταστήσουν τη ...δημοκρατία ή για να ανακαλύψουν όπλα μαζικής καταστροφής. Πήγαν για να πάρουν το πετρέλαιο, να εγκαταστήσουν τις δικές τους εταιρίες, να πλήξουν τη «γηραιά» Ευρώπη, να απαξιώσουν και να γελοιοποιήσουν τον ΟΗΕ, να επιβάλλουν τη Νέα Τάξη και τη Νέα Πραγματικότητα όπου, όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους ακόμα και αν ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα των ...Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής!
Ποίο το επόμενο βήμα; Το είπε καθαρά ο αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Μπόλτον στις 9 Απριλίου: «Ελπίζουμε ότι ορισμένα καθεστώτα θα πρέπει να αντλήσουν το κατάλληλο μάθημα από το Ιράκ. Πιστεύω ότι η Συρία είναι ένα καλό παράδειγμα και ελπίζω να καταλάβουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουν το πρόγραμμα χημικών και βιολογικών όπλων που έχουν». Για όποιον δεν κατάλαβε ακολούθησε ο Ντόναλντ Ραμσφελντ λέγοντας ότι «προς το παρόν οι ΗΠΑ ασχολούνται με το Ιράκ».
Το ένα μετά το άλλο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα μπαίνουν στο στόχαστρο της Αυτοκρατορίας και ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου Μούσο προειδοποιεί ότι, η εισβολή στο Ιράκ και οι απειλές για επιθέσεις σε άλλες χώρες θα κορυφώσουν την ένταση με απρόβλεπτες συνέπειες για τη περιοχή και το κόσμο.
Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα τολμώ να πω πως, κατά κάποιο τρόπο, είχα «προβλέψει» τα όσα συμβαίνουν. Η εισβολή στο Ιράκ δεν είναι παρά η δεύτερη πράξη (η πρώτη ήταν η εισβολή στο Αφγανιστάν) στον ακήρυκτο πόλεμο ανάμεσα στο «πρώτο» και στο τρίτο κόσμο, ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς του πλανήτη. Αν κάποιος από ’σας έχει κάποια καλύτερη εξήγηση παρακαλώ να μου τη στείλει στο e-mail που αναγράφεται στη κορυφή της σελίδας._Κ.Κ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
