|
|
Τεύχος 384
«… Ψάχνω για
βυθούς, παραλίες, ενοικιαζόμενα δωμάτια και μαγαζάκια της Σκοπέλου, της
Σκιάθου, της Σκύρου, της Μυκόνου και άλλων νησιών που επισκέφτηκα τις δεκαετίες
του ’60 και του ’70 και στη θέση τους βρίσκω μεζονέτες με “ιδιωτικές” πισίνες,
βίλες με γκαζόν, γήπεδα τένις…»
ΑΣΚΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ 1. Μια
ξαφνική καταιγίδα πλήττει μία ή περισσότερες πόλεις της Ελλάδας. Τα νερά
εισβάλλουν στα σπίτια των κατοίκων και πλημμυρίζουν τα «σαλόνια», τις κουζίνες
και τα υπόγεια των ιδιοκτησιών που είναι χτισμένες σε δημόσια γη από επιδρομείς
στην ίδια τους τη χώρα. Η ίδια εικόνα, αλλά όχι με την ίδια ένταση,
παρουσιάζεται σε περιοχές που κατοικεί το μαύρο χρήμα (το λευκό πέθανε με τον
τελευταίο ευγενή Έλληνα
επιχειρηματία). Τα «παράθυρα» των καναλιών παίρνουν φωτιά, καθώς η μια
καρικατούρα μετά την άλλη οδηγεί το τηλεοπτικό συνεργείο στην κρεβατοκάμαρα και
τη σαλοτραπεζαρία, για να δείξει τι έπαθε η ντουλάπα και το σύνθετο. «Ελάτε να
δείτε την καταστροφή», αφρίζει η κυρά, καταγγέλλοντας το κράτος ότι δεν έλαβε
μέτρα για να προστατεύσει το αυθαίρετο. Μαζί της αφρίζουν οι τηλε-εισαγγελείς
και οι εκπρόσωποι των κομμάτων που, ανάλογα με την εποχή, καταγγέλλουν την
ανικανότητα των υπηρεσιών, «ξεχνώντας» ότι είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την
καταστροφή. Kατά τη διάρκεια της «θεομηνίας», που δεν είναι παρά μια
συνηθισμένη καλοκαιρινή καταιγίδα, δε βλέπεις ούτε έναν «αγανακτισμένο κάτοικο»
να βοηθάει τις Aρχές, να τοποθετεί ένα σακί με άμμο για να εμποδίσει τα νερά να
μπουν στο δρόμο, στη γειτονιά, στην πόλη.
ΑΣΚΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ 2. Οι
πολίτες και οι υπηρεσίες άμεσης επέμβασης στη Δρέσδη, στην Πράγα, στη
Βουδαπέστη και στις άλλες πόλεις της Γερμανίας, της Τσεχίας, της Σλοβακίας και
της Ρουμανίας που κινδυνεύουν να αφανιστούν από τα νερά του Έλβα, του Μολδάβα
και του Δούναβη δίνουν αληθινή μάχη για να προστατεύσουν τα σπίτια, τις
γέφυρες, τα μουσεία και τα εργοστάσια της χημικής βιομηχανίας από μια
πραγματική θεομηνία. Εκατομμύρια τόνοι νερού και λάσπης από τους ποταμούς που
ξεχείλισαν καλύπτουν τα πάντα. Πόλεις ιστορικές, γεμάτες καλλιτεχνικούς και
αρχιτεκτονικούς θησαυρούς, χωρίς ούτε ένα αυθαίρετο, καλύπτονται από τα νερά.
Κατοικίες παρασύρονται, ανεκτίμητοι θησαυροί καταστρέφονται και πάνω από
διακόσιοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Για μια ολόκληρη εβδομάδα τα ελληνικά
κανάλια αναμεταδίδουν τις εικόνες από τα διεθνή πρακτορεία, και μάταια ψάχνω να
δω μια αφρίζουσα «Κατίνα», έναν ωρυόμενο «Λάκη», μια ξανθιά με μαύρες ρίζες να
ζητάει το κεφάλι του αρχηγού της Πυροσβεστικής επειδή «άργησε» να βγάλει τα
νερά από την ιδιοκτησία της. Ούτε ένας κάτοικος της Πράγας δε βρέθηκε να
κατηγορήσει τις Aρχές της Τσεχίας για αδιαφορία. Τίποτα εκτός από μια
εκκωφαντική αξιοπρέπεια που ο «ήχος» της τρυπάει τ’ αυτιά και κεραυνώνει τη
συνείδηση όλων όσοι θέλουν να θεωρούνται πολίτες μιας πολιτισμένης χώρας. Κάνω
ζάπινγκ σε όλα τα ευρωπαϊκά κανάλια, γερμανικά, αυστριακά, βελγικά, ιταλικά,
σλοβενικά, τσεχικά. Κανείς δεν ωρύεται κατηγορώντας την κυβέρνηση, το δήμαρχο,
το σύστημα, την «κακούργα κενωνία» για το κακό που τον βρήκε. Βλέπω παντού
εθελοντές να τοποθετούν σάκους, να βοηθούν ηλικιωμένους, να μεταφέρουν ασθενείς
σε ασφαλείς περιοχές. Βλέπω συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους πολίτες να αντιμετωπίζουν με υπομονή
και στωικότητα την απίστευτη καταστροφή. Ακούω δημοσιογράφους που βοηθούν και
εμψυχώνουν τον κόσμο, που κάνουν προτάσεις, ενημερώνουν και δίνουν κουράγιο.
Και οι Aρχές; Εκεί είναι
που η σύγκριση ανάμεσα στα μπουλούκια της «ισχυρής Ελλάδας» και στις
οργανωμένες και με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης υπηρεσίες των ευρωπαϊκών χωρών
«σπάει κόκαλα». Ομάδες άμεσης επέμβασης με ειδικό εξοπλισμό, στρατιωτικά
ελικόπτερα και πλήρως εξοπλισμένα οχήματα πρώτων βοηθειών μεταφέρουν ασθενείς,
ηλικιωμένους και μικρά παιδιά, σώζουν ανθρώπους που κινδυνεύουν. Πάνω από
100.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους με απόλυτη τάξη και ζηλευτή
αξιοπρέπεια. Όχι, δεν ξεχνάω ότι στην Ελλάδα υπάρχει η ΕΜΑΚ, που πρώτη βρέθηκε
κοντά στους πληγέντες, αλλά τι σχέση έχει μια καλά εκπαιδευμένη ομάδα με τα
τριτοκοσμικά φαινόμενα που συναντώνται στη χώρα μας;
ΑΣΚΗΣΗ ΚΡΙΣΕΩΣ 3. Πάνω από
διακόσιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις πλημμύρες. Οι ζημιές αναμένεται
να ξεπεράσουν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια και δε βρέθηκε ούτε ένας εκπρόσωπος
κόμματος, τηλε-εισαγγελέας ή μυστακοφόρος νεάτερνταλ να εξαπολύσει μύδρους κατά
του «κράτους». Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δε βρέθηκε ούτε ένας Έλληνας
δημοσιογράφος να συγκρίνει συμπεριφορές, πρακτικές και μέσα, και με αυτό τον
τρόπο να δείξει πώς συμπεριφέρονται οι πραγματικά πολιτισμένοι λαοί.
Χωμένοι έως το λαιμό στις
αποκαλύψεις για τη δράση της «17 Νοέμβρη», με τους εισαγγελείς των παραθύρων να
υποκαθιστούν την Aστυνομία (μετρημένοι στα δάχτυλα οι αληθινοί ρεπόρτερ),
περάσαμε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες μήνες του χρόνου. Αν προσθέσουμε το
«μεμονωμένο περιστατικό» της κλοπής οπλισμού από στρατόπεδο… υψίστης ασφαλείας
στην Κω, τις οδηγικές συμπεριφορές των τραμπούκων οδηγών αυτοκινήτων και
δικύκλων στα «κοσμικά» νησιά, τους απίστευτους σε θράσος λογαριασμούς των
εστιατορίων-σφαγείων, τη «χλίδα» που περιφέρει την ύπαρξή της στα «in» στέκια
του καλοκαιριού και τα στερεά και υγρά απόβλητα που πετάνε εκατοντάδες σκάφη
στις κάποτε διαμαντένιες θάλασσες, καταλαβαίνουμε γιατί ο τουρισμός παρουσιάζει
μείωση από 20 έως 30% και οι ρεντρούμηδες χτυπάνε μύγες ― και καλά να πάθουν έτσι
που τα κατάφεραν οι αχόρταγοι. Τα μόνα που δουλεύουν (τον Αύγουστο) είναι τα
μεγάλα resort, τα οποία, έχοντας αντιγράψει αντίστοιχα ισπανικά, γαλλικά και
ιταλικά, προσφέρουν υπηρεσίες που σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος για τη χώρα
σου.
Τι είπατε; Δεν πέρασα καλά
το καλοκαίρι; Σωστό. Βλέπετε, έχω απαιτήσεις. Ψάχνω για βυθούς, παραλίες,
ενοικιαζόμενα δωμάτια και μαγαζάκια της Σκοπέλου, της Σκιάθου, της Σκύρου, της
Μυκόνου και άλλων νησιών που επισκέφτηκα τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και
στη θέση τους βρίσκω μεζονέτες με «ιδιωτικές» πισίνες, βίλες με γκαζόν, γήπεδα
τένις και μπάντμιντον, αν έχετε το Θεό σας. Βρίσκω παραλίες με εκατοντάδες
ομπρέλες, βυθούς χωρίς ίχνος ζωής. Και επειδή είχα την τύχη να περάσω κάποια
καλοκαίρια σε νησιά που «πάνω στην άμμο την ξανθιά γράψαμε τ’ όνομά της», ναι,
δεν πέρασα καλά φέτος. Και επειδή έχουν απομείνει ελάχιστα (καλοκαίρια), πρέπει
σύντομα να βρω τρόπο να τα χαρώ, γιατί δεν αργεί η μέρα που θα κοιτάξω πίσω και
το μόνο που θα δω θα είναι δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά για τη γέννηση του
Μεγάλου Κόκκινου Αυγού. Χωρίς αμφιβολία, το επόμενο καλοκαίρι πρέπει να πάω
διακοπές. Όπως όμως κάθε καλοκαίρι, δεν ξέρω πού!_ Κ. Κ.
'Αλλα 'Αρθρα
|
|
