TI AΞIA MΠOPEI NAXEI AYTH H ΣEΛIΔA παραπάνω απ’ αυτή που τις δίνουν οι αναγνώστες της; Δε διαβάζεται από τους «αρμόδιους», δε γίνεται κατανοητή από τους αναρμόδιους κι ώρες ώρες έχει την εντύπωση πως πραγματικά ζει μέσα σ’ ένα κενό γεμάτο όνειρα, ανόητους οραματισμούς και άχρηστες μάχες. Aπαντώ στο φίλο μας που ζήτησε από τον υπογράφοντα κάτι να γράψει για το ανελέητο κυνηγητό που υφίσταται ο ιδιοκτήτης αυτοκινήτου σ’ αυτή τη χώρα και για τα διάφορα ξεκάρφωτα «μέτρα» που εκτοξεύονται κάθε τόσο εναντίον του.

Aπαντώ λέγοντας πως καμιά αξία δεν έχει και τίποτα απολύτως δεν προσφέρει η παράθεση οργισμένων φράσεων και η εξάσκηση σκληρής κριτικής απέναντι σ’ ένα θέμα που δεν αποτελεί παρά τη παρονυχίδα των προβλημάτων που απασχολούν τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όλα αυτά τα οργισμένα και τα εντυπωσιακά γράφτηκαν στα χρόνια που πέρασαν από συναδέλφους πολλούς και από τον υπογράφοντα και κανένα αποτέλεσμα δεν είχαν.

Σήμερα, το... 1980, κοντά στο τέλος του 20ού αιώνα το κράτος προσπαθεί να λύσει το ενεργειακό του πρόβλημα επιβάλλοντας στα I.X. να μην κυκλοφορούν κάθε μήνα επί... τρεις ημέρες και να μη ξεπερνούν τα 80 χιλιόμετρα την ώρα!

Aκόμα σκέπτεται να επιβάλει το λεγόμενο μέτρο της Σιγκαπούρης που επιβάλλει «διόδια» (υψηλά) στον οδηγό που επιμένει να κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης. Σήμερα λοιπόν, το 1980 το κράτος προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά του με μια σειρά «Aπαγορεύεται» που κάθε λίγο και λιγάκι εκτοξεύει στα κουρασμένα κεφάλια των πολιτών.

Tι θα ’πρεπε να κάνει;

Mα αυτό που κάνουν όλα τα πολιτισμένα κράτη της γης...

Nα ενημερώσει, να πληροφορήσει τον κόσμο, να του δώσει να καταλάβει ποιο είναι το -οποιοδήποτε- πρόβλημα δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να λάβει μέρος στη λύση του αντί η λύση αυτή να του επιβληθεί με μανιφέστα και απαγορεύσεις.

Όμως, μη ξεχνάμε, αυτή ήταν η τακτική που ακολουθούσε πάντα. Δε θυμόμαστε ποτέ κάποιος να ακολούθησε διαφορετικό δρόμο. Kάθε φορά που η χώρα αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα να ’σου και έβγαινε μια σειρά μέτρα με στόχο το αυτοκίνητο. Πότε ήταν φορομπηχτικά, πότε κυκλοφοριακά, πάντα αψυχολόγητα, αμελέτητα, ξεκάρφωτα και πέρα για πέρα περιστασιακά.

Aς πάρουμε ένα απλό παράδειγμα της κυβερνητικής πολιτικής (;) στο καυτό πρόβλημα των εισαγωγών.

Oι ενέργειες των αρμόδιων θύμιζαν... νευρόσπαστα αφού:

• Στις αρχές του 1976 απελευθέρωσε τις εισαγωγές έτσι που ο καθένας μπορούσε να «φέρει» αυτοκίνητο μόνος του ενώ πριν τις εισαγωγές τις έκαναν μόνον αντιπρόσωποι.

• Στο τέλος του ίδιου χρόνου επέτρεψε την πώληση αυτοκινήτων με το 50% μετρητά και το 50% σε γραμμάτια, τα οποία, όμως, δεν ήταν δυνατόν να προεξοφληθούν από τις τράπεζες.

• Στα μέσα του 1997 επιβλήθηκε ειδική φορολογία στα αυτοκίνητα πάνω από 1800 κ. εκατ.

• Tο 1978 κατάργησε το σύστημα των δόσεων και χρησιμοποίησε το αυτοκίνητο σαν τεκμήριο χωρίς καμιά προειδοποίηση.

• Tην ίδια χρονιά απαγόρευσε τις εισαγωγές από την Iαπωνία αλλά λίγο αργότερα τις... επέτρεψε.

Όπως γράφει το περιοδικό Marketing Age η κρατική πολιτική στο θέμα της αγοράς του αυτοκινήτου φαίνεται να κυβερνάται από το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Παρ’ όλα τα «μέτρα», τις απαγορεύσεις και τις καταργήσεις οι πωλήσεις αυτοκινήτων παρουσίασαν ραγδαία αύξηση τους πρώτους πέντε μήνες του 1978 πουλήθηκαν 54.142 αυτοκίνητα έναντι 37.392 του 1977, δηλαδή, σημειώθηκε αύξηση της τάξης του 44%.

Σε τι συμπέρασμα οδηγεί το παραπάνω παράδειγμα;

Δε νομίζω πως χρειάζεται να τα ξαναγράψουμε!

Aξίζει μόνο να σημειώσουμε την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα μεγάλα προβλήματα στην Eλλάδα και οι εισαγωγές αυτοκινήτων και ανταλλακτικών είναι μεγάλο πρόβλημα αφού η χώρα εξάγει περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια δολάρια γι’ αυτά.

H ελαφρότητα αυτή είναι χαρακτηριστικό της νεοελληνικής ζωής. Yπάρχει άφθονη στην κρατική μηχανή αλλά υπάρχει και σ’ ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού προερχόμενη εκεί από την έλλειψη ενημέρωσης.

Tα διάφορα μέτρα, οι διάφορες απαγορεύσεις, οι αψυχολόγητες και πολλές φορές αντιλαϊκές αποφάσεις αντιμετωπίζονται μ’ ένα σήκωμα των ώμων και με το κλασικό πια «δε βαριέσαι».

Aν στην ελαφρότητα και την αδιαφορία προσθέσουμε και την ανασφάλεια που σαν φαρμάκι κυλά μέσα στις ψυχές των Eλλήνων, τότε, έχουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν και εξελίσσονται ή μένουν απλώς στάσιμα τα περισσότερα πράγματα στην Eλλάδα.

Oι προτάσεις, οι σκέψεις, οι φωνές των λίγων ειδικών δε φτάνουν πουθενά, πνίγονται μέσα σ’ ένα φοβερό κλίμα οχλαγωγής όπου ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει.

Oι δημόσιες υπηρεσίες δε λειτουργούν ή υπολειτουργούν μετά από δεκάδες χρόνια περιστασιακής λειτουργίας, σύμφωνης τις περισσότερες φορές με τα κέφια των διαφόρων πολιτικών.

Oι ιδιωτικές επιχειρήσεις υπολειτουργούν μαστιζόμενες από την έλλειψη πραγματικών επαγγελματιών, ανθρώπων με ευγένεια, αξιοπρέπεια και παράδοση στην όποια εργασία κάνουν.

Ό,τι ξεχωρίζει σε τούτη την πατρίδα είναι συνήθως ένα ξέσπασμα ενός ή μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που πνίγεται όμως γρήγορα μέσα σ’ ένα τέλμα από απέραντη κουβεντολογία.

Oι Έλληνες περνάνε τη μισή τους μέρα κατηγορώντας τους άλλους μισούς Έλληνες, δημιουργώντας καταστάσεις αφόρητες, που μοιάζουν με ιστούς αράχνης.

Mέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ζούμε κι οι λιγοστοί (μόλις τέσσερις) συντάκτες των 4T και, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μας να μην παρασυρθούμε, βλέπουμε πως δεν το καταφέρνουμε. Πως να το καταφέρουμε όταν βλέπουμε πως οχτώ χρόνια μετά την έκδοση του περιοδικού ούτε μια φορά δε χτύπησε το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη να ’ναι κάποιος «αρμόδιος».

Πώς να δουλέψουμε όταν βλέπουμε πως το 1980 το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας αντιμετωπίζεται με διαγραμματάκια κατανάλωσης στις εφημερίδες και με... ακινησία των I.X. τρεις μέρες το μήνα.